δενέχωναπωκάτι / 06 / 2013

Είναι κι αυτές οι μέρες που έχεις κουράσει τόσο το μυαλό σου που καταλήγεις να μην έχεις τίποτα να πεις. Ή, καλύτερα, να μην λες τίποτα, να μην γράφεις τίποτα κι ας έχεις τόσα να πεις. Απλά όλα πολλαπλασιάζονται στο κεφάλι σου και ησυχάζουν όταν πέσεις για ύπνο. Ή ελπίζεις να ησυχάσουν.

η πιο παλιά -μου/μας- γειτονιά

Η κορυφή κι ο πάτος απέχει ΤΟΣΟ λίγο.

Είναι σαν να ξέρω μέσα μου ότι υπάρχει ένα μέρος με μωρά, τα πιο φθαρμένα, τα πιο χαλασμένα και με διαλέξαν από εκεί. Γιατί, λέει, θέλανε ένα κοριτσάκι.
Γιατί όχι; Δεν θα έχουμε σπίτι εμείς;
Άραγε...
με ποιους γειτόνεψα τότε;

στόχαστρο

ας έρθουμε κοντά,
ας σταθούμε δίπλα παρά απέναντι.

το απέναντι ποτέ δεν ήταν καλό. σκέψου έναν στόλο που καταφτάνει στο λιμάνι-στόχαστρο.

έτσι θέλεις να σε αντιμετωπίζουν;

και βαρέθηκα.