Ήταν καλοκαίρι. Από εκείνα τα καλοκαίρια που φοβάσαι πως κάτι θα φύγει, όπως έφευγε και τα προηγούμενα. Και δεν είχες άδικο. Το λουλούδι που μέρα και νύχτα, χειμώνα και καλοκαίρι φύτρωνε στην βεράντα σου σαν μικρό παράσιτο στη βαρετή ζωή σου, σταμάτησε να φυτρώνει. Η απώλειά του μάτωνε το μέσα σου, σαν εκείνη την φορά που με το ένα και μοναδικό του αγκαθάκι μάτωσε το δάχτυλό σου. Κι εσύ του έβαλες τις φωνές κι εκείνο έκλεισε τα πέταλά του. Κι όμως, την επόμενη μέρα ήταν εκεί ανθισμένο, λαμπερό για να μετατρέψει το συννεφιασμένο σου πρόσωπο σε έκφραση ερωτευμένου. Ξέρεις, λένε, αν δεν δώσεις αγάπη στα φυτά, όση φροντίδα και να τους προσφέρεις είναι σα να δίνεις σ'έναν άνθρωπο νερό μόνο κι όχι τροφή. Τα φυτά τρέφονται απ'την αγάπη που τους δίνεις όπως και οι άνθρωποι. Το μέτρο είναι πάντα ο σοφός οδηγός μα... Το σταγονόμετρο είναι η καταστροφή. Δώσε αν θες να παραμείνει η σπιρτάδα. Δώσε για να σου δώσει κι εκείνο ανθισμένες μέρες και νύχτες. Δώσε χωρίς δισταγμό.
