Quare vitia sua nemo confitetur?

"Quare vitia sua nemo confitetur? Quia etiam nunc in illis est; somnium narrare vigilantis est".
"Πώς γίνεται να μην ομολογούμε τα ελαττώματά μας; Είμαστε ακόμα δέσμιοί τους, γι' αυτό. Πρέπει να' σαι ξύπνιος για να διηγηθείς τα όνειρά σου". (Σενέκας, "Επιστολές", LIII)

Αλήθεια... πώς γίνεται; Πώς γίνεται να μην ομολογούμε τα ελαττώματά μας;
Είναι το αίσθημα της υποτίμησης;
Της δικιάς μας υποτίμησης;
Όλοι έχουμε ελαττώματα.
Άλλα μικρά, άλλα μεγάλα.
Άλλα όμορφα, άλλα άσχημα.
Όλοι έχουμε.
Γιατί να μην το παραδεχτείς;
Δεν είναι κρίμα να μην τους δίνεις σημασία;
Είναι μέρος αυτού που αποκαλείς "εγώ".
Είναι σα να αρνούμαι το όνομά μου.
Αφού με λένε έτσι, πώς γίνεται να το αρνηθώ;
Αφού είμαι ατάλαντη τελειομανής, πώς γίνεται να το αρνηθώ;
Αφού είσαι, πώς γίνεται να λες ότι δεν είσαι ;

Θέλω να πω... Αφού είναι μέρος δικό σου. Είναι αυτό που θα κάνει κάποιον να θέλει να είναι φίλος σου. Να σ' ερωτευτεί. Να σε μισήσει.
Γιατί να το διώξεις, αφήνοντας το στην άκρη, σαν ανομολόγητη αμαρτία;
Γιατί κλείνεις τα μάτια στα ελαττώματά σου;
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ' ΣΑΙ ΞΥΠΝΙΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΗΓΗΘΕΙΣ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΣΟΥ.
Γιατί θες να στερήσεις στον εαυτό σου μια τόσο όμορφη ιστορία ;
Ή μια τόσο άσχημη ιστορία..


Αν όμως ομολογείς μόνο τα ελαττώματά σου ;